1.
άνοιξη!μάης -
το παντού είν' εδώ
(με ένα χάμω πάνω χάμω
και το πουλί στο κλαδί)
πώς όμως;γιατί;
-δεν μας είν' εμάς γνωστό
(φίλα με άρα)σεμνή μου γλυκιά με λαχτάρα και πιο
λατρευτή μου στον κόσμο αυτό
(πέθανε!ζήσε!)
το νέο είν' τ' αληθινό
και το να χάνεις το να έχεις
-μα δεν μας είν' εμάς γνωστό-
γενναίος!γενναία
(αντέχω΄ αντέχεις; απόψε η γη
κι ο ουρανός γίναν ένα)ω χαρούμενή μου τόσο,εσύ που για μένα
η νεαρή μου αγάπη είσαι
γιατί όμως;πώς;
δεν μας είν' εμάς γνωστό
(μ' ένα πάνω χάμω πάνω
μες στην άνοιξη στον μάη)
πέθανε!ζήσε
(χαμένο τίποτα δεν πάει:το για πάντα είν' εδώ)
και δέντρο μου στα ξαφνικά που ανθοβολείς,χόρευε εσύ
-εγώ θα τραγουδώ
2.
αυτά τα παιδιά που τραγουδούν σε πέτρα μια
σιωπή της πέτρας αυτά
τα μικρά παιδιά που τυλιγμένα με πέτρας
ανθούς ανοίγουν για
πάντα αυτά τα σιωπηλά μικρά γεμά-
ταφος παιδιά είναι πέταλα
το άσμα τους είναι ένα λουλούδι του
πάντοτε τα άνθη τους
από πέτρα είναι
οι σιωπηλοί τραγουδιστές
ενός τραγουδιού σιωπηλότερου
από σιωπή αυτά τα πάντοτε
παιδιά για πάντα
που τραγουδούν στεφανωμένα με ασμα-
νθούς τα παιδιά της
πέτρας με άνθη
στα μάτια
αυτά ξέρουν καλά αν ένα
μικρό δέντρο
ακούει
για πάντα τα πάντοτε παιδιά που τραγουδούν για πάντα ένα
άσμα πλασμένο
από σιωπηλή σαν πέτρα σιωπή
τραγουδιού
3.
τον καιρό του ασφόδελου (που γνωρίζει
πως στόχος του ζην είναι ν' ανθίζεις)
το γιατί ξεχνώντας, θυμήσου το πώς
τον καιρό της πασχαλιάς που διακηρύσσει πως το
να ονειρεύεσαι είναι του ξυπνήματος μόνος σκοπός
(ξεχνώντας το φαίνεται)θυμήσου το τόσο
τον καιρό των ρόδων (που εκπλήσσουν σαν άβυσσος
το εδώ και το τώρα μας με παράδεισο)
ξεχνώντας το αν, θυμήσου το ναι
τον καιρό των γλυκών παραπέρα πραγμάτων
ό,τι και αν κατανοεί ο νους εκ των θαυμάτων
θυμήσου το ψάχνω (ξεχνώντας το βρίσκω)
και σ' ένα μυστήριο που θα έλθει να σώσει
(όταν απ' τον χρόνο ο χρόνος μάς ελευθερώσει)
ξεχνώντας με, θυμήσου με
4.
μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα
σου. Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.
Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.
μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,
μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ' το σώμα σου να νιώθω τη σπονδ
υλική στήλη και κόκαλα, και την τρεμουλιαστή
κρουστο-απαλό τητά του και που εγώ θα το
ξανά και ξανά και ξανά
φιλήσω, μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,
μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το
γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν'-αυτό που βγαίνει
από τη χωρισμένη σάρκα ... Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,
και ίσως μου αρέσει το ρίγος
του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο
5.
η αγάπη είναι πιο πυκνότερη του λησμονώ
πιο λεπτότερη του θυμούμαι
πιο σπάνια απ' ό,τι είναι το κύμα υγρό
πιο συχνή του θ' αποτύχουμε
είναι φεγγαρόπληκτη και πιο σαλή
και πιο δεν θα ξε-είναι
απ' ό,τι όλη η θάλασσα η αλμυρή
που μόνο από τη θάλασσα βαθύτερή 'ναι
η αγάπη είναι λιγότερο πάντα του κερδίζω
πιο λίγο ποτέ του ζωντανός
λιγότερο μεγαλύτερη απ' το ελάχιστα αρχίζω
πιο λίγο μικρότερη του συγχωρώ
είναι πιο ηλιόλουστη και λογική
και πιο ποτέ της δεν πεθαίνει
απ' ό,τι ο ουρανός όλος που στη γη
από τον ουρανό μόνο ψηλότερος μένει
6.
σε πείσμα του οτιδήποτε
αναπνέει και κινείται, μια κι ο Θάνατος
(με χέρια λευκά μακρύτατα
που στρώνουν κάθε ζάρα)
ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας
-πριν βγω απ' την κάμαρά μου
γυρνώ, και(γέρνοντας
μες στο πρωινό)φιλάω,
το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,
όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.
7.
αν «πάνω» είναι η λέξη΄και πρασινίζει μια γη
κάθε λεπτό δευτερόλεπτο, και κάθε περισσότερο πιο-
αν είν' ο θάνατος ο χαμένος και νικητής η ζωή
(κι είν' ο ζητιάνος πλούσιος μα ο τσιγκούνης φτωχός)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
με ένα πέρα δώθε πού
(και ένα εδώ εκεί όπου)και κινάμε γι' αλλού
και στο πιο τεμπέλικο πλάσμα ανάμεσά μας υπάρχει
μια σοφία ορθή:να τη θανατώσει δεν μπορεί γνώση καμιά-
τώρα η αμβλεία όραση είν' οξεία,βλέπει όλο και πιο πέρα
(αφού πριν λίγο άρχισε η χρονιά, πριν λίγο άρχισε η χρονιά)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
με μια μεγάλη(κι εύθυμη
κι απότομη)βαθιά ορμή μέσα από την εκπληκτική ημέρα
μόνο μυαλά χωρίς καρδιές έβαλαν τον αμαρτωλό κόντρα στον άγιο΄
πάνω απ' την ευφροσύνη το κέρδος και κάτω από την έγνοια τη χαρά-
ας κάνουμε όπως μία γη που φύσει αδύνατον ποτέ να κάνει λάθος
(κάθε λεπτό δευτερόλεπτο, και κάθε περισσότερο πιο)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό με άλμα εις βάθος:
με μια περίεργη(και αληθινή)
πτώση -ψηλοκρεμαστή-, προς το μακρινά κοντινό γαλανό
αν είν' ο ζητιάνος πλούσιος(και στον κοκκινολαίμη του τραγουδήσει
ο κοκκινολαίμης τραγούδι)μα ο τσιγκούνης φτωχός-
ας αγαπηθούμε ωσότου δε μείνει κανείς(πριν λίγο έχει αρχίσει,
καλή μου,η χρονιά)που θα είναι όσο εγώ κι όσο εσύ ζωντανός
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
μ' ένα εσύ κι ένα εγώ
κι ένα καθ(όλα,που είν' όποιος,που είναι κάποιος,που είν')ένα,που είναι: εμείς
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ:http://www.poets.org/poet.php/prmPID/156
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου