Rainer Maria Rilke ΟΡΦΕΑΣ.ΕΥΡΙΔΙΚΗ.ΕΡΜΗΣ

Αυτό ήταν των ψυχών το παράξενο ορυχείο.

Σαν άργυρος αθόρυβος περνούσανε

σαν φλέβες μες’ απ’ το σκοτάδι του. Ανάμεσα σε ρίζες

το αίμα ξεπηδούσε, που φεύγει στους ανθρώπους,

και βαρύ, σαν πορφυρίτης φαινόταν στο σκοτάδι.

Κόκκινο δεν ήταν τίποτ’ άλλο.

Εκεί υπήρχαν δάση ασώματα

και βράχοι. Γέφυρες πάνω απ’ το κενό

κι εκείνη η μεγάλη λίμνη, η θολή,

που πάνω από τον μακρινό πυθμένα της κρεμόταν

όπως ο βροχερός ουρανός πάνω από το τοπίο.

Και στα λιβάδια ανάμεσα, αθόρυβη, γεμάτη καρτερία,

πρόβαλε η ωχρή λωρίδα του μοναδικού μονοπατιού,

σαν το μακρύ λινάρι που απλώθηκε για ξάσπρισμα.

Κι από τούτο το μοναδικό μονοπάτι έρχονταν αυτοί.

Μπροστά ο λυγερός ο άνδρας με τον μπλε μανδύα,

που κοίταζε μπροστά, βουβός και ανυπόμονος.

Με λαίμαργες μπουκιές το βήμα του κατέτρωγε αμάσητο

το δρόμο· τα χέρια του κρεμόντουσαν

βαριά και κλειδωμένα έξω απ’ τις πτυχώσεις

και δεν ένιωθαν πια την ελαφριά τη λύρα

που είχε φυτρώσει στο αριστερό [το χέρι]

σαν τριανταφυλλιά αναρριχώμενη επάνω στην ελιά.

Και οι αισθήσεις του έμοιαζαν διχασμένες:

ενώ το βλέμμα του έτρεχε μπροστά όπως ο σκύλος,

γύριζ’ από την άλλη, ερχόταν και ξανάφευγε

κι έστεκε περιμένοντας στην επόμενη στροφή, –

η ακοή του ξέμενε σαν μυρωδιά.

Κάποιες φορές θαρρούσε ότι έφτανε

μέχρι των άλλων δυο το βήμα,

που θα ’πρεπε ν’ ακολουθούν την άνοδό του.

Όμως μετά το μόνο πάλι πίσω του ήτανε

της ανάβασής του ο απόηχος και του μανδύα του το ανέμισμα.

Έλεγε όμως στον εαυτό του, δεν μπορεί, θα έρχονται·

το ’λεγε δυνατά και ν’ αργοσβήνει τ’ άκουγε.

Δεν μπορεί, θα έρχονται, μόνο που θα ’ναι δύο

που βαδίζουνε με βήμα τρομακτικά ελαφρύ. Αν γινόταν

να στραφεί μία φορά (αν δηλαδή αυτό το πισωκοίταγμα

δε σήμαινε τη διάλυση όλου αυτού του έργου,

που τώρα δα κόντευε να περατωθεί), σίγουρα θα τους έβλεπε,

τους δυο αθόρυβους, που σιωπηλά βάδιζαν πίσω του:

Των οδοιπόρων και των μακρινών μαντάτων τον θεό –

πλατύγυρο καπέλο πάνω από μάτια φωτεινά,

λεπτό κηρύκειο μπροστά του να κρατά

και τα φτερά που να χτυπούν στους αστραγάλους·

και στ’ αριστερό του χέρι δοσμένη: εκείνη.

Η πολυαγαπημένη, που για ’κείνη μία και μόνη λύρα

έβγαλε τόσο θρήνο όσο δεν έβγαλαν ποτέ μοιρολογήτρες·

που απ’ το θρήνο έγιν’ ένας κόσμος, όπου τα πάντα

ήταν εκεί γι’ ακόμα μια φορά: δάση, κοιλάδες,

μονοπάτια και χωριά, λιβάδια, ποταμοί και ζώα·

και που τον κόσμο αυτόν του θρήνου, όπως ακριβώς

κι όλη την άλλη γη, περιέβαλλε ένας ήλιος

και ουρανός έναστρος, σιωπηλός,

ουρανός θρήνου μ’ άστρα παραμορφωμένα –:

Αυτή, η πολυαγαπημένη.

Όμως εκείνη βάδιζε κρατώντας τον θεό από το χέρι,

και σάβανο μακρύ το βήμα της περιόριζε,

αβέβαιη, ήπια και δίχως ανυπομονησία.

Ήταν στον εαυτό της βυθισμένη, σαν μια εγκυμονούσα,

και τον άνδρα που προπορευόταν καθόλου δεν σκεφτόταν,

ούτε το μονοπάτι που οδηγούσε στη ζωή.

Ήταν στον εαυτό της βυθισμένη. Και η νεκρότητά της

σαν περιεχόμενο τη γέμιζε.

Σαν καρπός ολόγιομος με γλύκα και σκοτάδι,

έτσι κι αυτή ήταν γεμάτη με το μεγάλο θάνατό της,

που ήταν τόσο φρέσκος, γι’ αυτό και τίποτα δεν της ήταν κατανοητό.

Βρισκόταν μέσα σε μια νέα παρθενία

και δεν την άγγιζες· το φύλο της ήταν κλειστό

όπως ο νεαρός ανθός σαν πέφτει το σκοτάδι,

και τόσο ανοίκειος ήταν για τα χέρια της

ο γάμος, που υπέφερε ακόμα κι από την οικειότητα

του ανάλαφρου, αδιάκοπα αθόρυβου,

καθοδηγητικού αγγίγματος του ίδιου του θεού.

Ήδη δεν ήταν πια εκείνη η γυναίκα η ξανθή,

που κάποτε ακουγόταν στις ωδές του ποιητή,

δεν ήταν πια και άρωμα και νήσος του μεγάλου κρεβατιού

και σ’ εκείνον τον άνδρα δεν ανήκε πια.

Ήδη ήταν λυμένη σαν μαλλιά μακριά

παραδομένη σαν τη βροχή που πέφτει

και μοιρασμένη σαν απόθεμα που κάλυπτ’ αρκετούς.

Ήδη ήτανε ρίζα.

Και όταν άξαφνα ο θεός

απότομα τη σταμάτησε και με πόνο στη φωνή

πρόφερε τα λόγια: Κοίταξε πίσω του –,

εκείνη τίποτα δεν κατάλαβε και είπε σιγανά: Ποιος;

Όμως πέρα μακριά, μπροστά στην έξοδο τη φωτεινή,

στεκόταν μια φιγούρα σκοτεινή

κι ανέγνωρη. Στεκόταν και κοιτούσε,

πώς πάνω στη λωρίδα ενός μονοπατιού μες στα λιβάδια

ο αγγελιοφόρος θεός με βλέμμα όλο λύπη

έστριψε σιωπηλά, ν’ ακολουθήσει τη μορφή,

που γύριζε ήδη πίσω από το ίδιο μονοπάτι,

και σάβανο μακρύ το βήμα της περιόριζε,

αβέβαιη, ήπια και δίχως ανυπομονησία.


Μετάφραση από τα Γερμανικά: Εύη Μαυρομμάτη


Το ποίημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε «Ορφέας. Ευρυδίκη. Ερμής» (Ρώμη 1904) δεν αποτελεί απόδοση του γνωστού μύθου αλλά ανάπτυξή του: είναι ένας στοχασμός πάνω στον θάνατο. Ο Κάτω Κόσμος του Ρίλκε είναι γεμάτος ζωή που τροφοδοτείται από την κίνηση του αίματος και του αργύρου. Η Ευρυδίκη παρομοιάζεται με μια εγκυμονούσα, μια αντιστοίχιση που δεν είχε γίνει ποτέ από τον Βιργίλιο ή τον Οβίδιο. Ενώ στον αρχικό μύθο η Ευρυδίκη γίνεται τραγική φιγούρα επειδή το «πισωκοίταγμα» του Ορφέα την καταδικάζει να μείνει για πάντα στον Κάτω Κόσμο, στην εκδοχή του Ρίλκε τη βλέπουμε να αποδέχεται τον θάνατό της. Η νεκρότητά της την γεμίζει σαν περιεχόμενο, είναι μόνη της και πλήρης. Ενώ ο Ερμής απογοητεύεται από το «πισωκοίταγμα» του Ορφέα, που συνεπάγεται τη διάλυση του έργου, αυτό δεν έχει σχεδόν κανέναν αντίκτυπο στη δική της συναισθηματική κατάσταση· δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών. Τη βλέπουμε να στρέφεται προς τον θάνατο και να τον αγκαλιάζει. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η χρήση της παρένθεσης, που χρησιμοποιείται όχι για ν’ αναφερθεί κάτι ασήμαντο, αλλά ακριβώς το αντίθετο, για να διατυπωθεί με χαμηλούς κατά το δυνατόν τόνους το πλέον σημαντικό. Η όλη αφήγηση μοιάζει με κινηματογραφική λήψη: ξεκινά από τη γενική εικόνα του τοπίου και σιγά-σιγά εστιάζει στον κάθε ήρωα ξεχωριστά.

Εύη Μαυρομμάτη

Το παρόν έχει δημοσιευτεί στο 29ο τεύχος του περιοδικού ΠΟΙΗΣΗ.

πηγή http://logotexnia21.blogspot.com

Τόμας Στερνς Έλιοτ : Έρημη Χώρα (1922)

HERBERT MARCUSE - έρως και πολιτισμός

 (...)Οι ορμές για έργο δεν είναι οι μόνες που τρέφονται από τον ανακομμένο σεξουασλισμό.Τα καθαρά "κοινωνικά ένστικτα"(όπως "οι τρυφερές σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών...αισθήματα φιλίας κι οι συναισθηματικοί δεσμοί του γάμου") περιέχουν ορμές που "συγκρατούνται από μιαν εσωτερική αντίσταση" ώστε να μη πραγματοποιούν τους σκοπούς τους' μόνο μ' αυτή τους την παραίτηση γίνονται κοινωνικές. Κάθε άτομο συνεισφέρει τις δικές του απαρνήσεις (πρώτα κάτω απ' την επίδραση εξωτερικού εξαναγκασμού,κατόπιν εσωτερικά) και απ' αυτές τις "πηγές έχει συσωρευθεί το κοινό απόθεμα υλικού και ιδεατού πλούτου του πολιτισμού". Παρ' όλο που ο Φρόυντ παρατηρεί ότι τα κοινωνικά αυτά ένστικτα "δεν χρειάζεται να περιγραφούν σαν εξυψωμένα"(αφού δεν έχουν παραιτηθεί ολοκληρωτικά από τους σεξουαλικούς τους σκοπούς αλλά τους αρκούν με "ωρισμένες προσεγγίσεις της ικανοποίησης"), τα οναμάζει "συγγενή" προς την εξύψωση. Έτσι η κύρια σφαίρα του πολιτισμού παρουσιάζεται σα σφαίρα της  ε ξ ύ ψ ω σ η ς. Αλλά η εξύψωση συνοδεύεται από τη σ ε ξ ο υ α λ ι κ ή  ε κ φ ό ρ τ ι σ η. Ακόμα κι όταν ή όπου,η εξύψωση αντλεί από ένα απόθεμα "ουδέτερης μεταθετής ενέργειας" του εγώ και του αυτός,η ουδέτερη αυτή ενέργεια "προέρχεται από το ναρκισσιστικό απόθεμα της λίμπιντο",είναι δηλαδή. Έρως χωρίς σεξουαλισμό. Το προτσές της εξύψωσης αλλοιώνει την ισορροπία μέσα στη δομή των ενστίκτων.Η ζωή είναι η συγχώνευση του Έρωτα και του ένστικτου του θανάτου' στη συγχώνευση αυτή,ο Έρωτας έχει επιβληθεί στον εχθρικό του σύντροφο. Ωστόσο :

 Μετά την εξύψωση η ερωτική συνιστώσα δεν έχει πια τη δύναμη να δέσει όλα τα καταστροφικά στοιχεία που πριν ήταν ενωμένα μαζί της κι έτσι αυτά απελευθερώνονται με τη μορφή επιθετικών και καταστροφικών ροπών.

Ο πολιτσμός απαιτεί αδιάκοπη εξύψωση', μ' αυτό τον τρόπο εξασθενεί τον Έρωτα, χτίστη του πολιτισμού.Κι η σεξουαλική εκφόρτιση, εξασθενώντας τον Έρωτα, αποδεσμεύει τις καταστροφικές ορμές. Έτσι ο πολιτισμός απειλείται από μια τήξη των ενστίκτων,όπου το ένστικτο του θανάτου προσπαθεί να πάρει την πρωτοκαθεδρία από τα ένστικτα της ζωής. Αρχίζοντας με την εγκράτεια κι αναπτυσσόμενος κάτω από προοδευτική εγκράτεια,ο πολιτισμός τείνει προς την αυτοκαταστροφή.

Το επιχείρημα αυτό είναι πολύ στρωτό για να είναι αληθινό.Προκαλεί ωρισμένες αντιρρήσεις.Πρώτα απ' όλα,κάθε έργο δεν συνεπάγεται σεξουαλική εκφόρτιση κι ούτε κάθε έργο είναι δυσάρεστο ή απάρνηση. Ύστερα οι ανακοπές που επιβάλλει ο πολιτισμός επηρεάζουν επίσης - ίσως μάλιστα επηρεάζουν πάνω απ' όλα - τα παράγωγα του ενστίκτου του θανάτου,τις ορμές της επιθετικότητας και της καταστροφής.Τουλάχιστον απ' αυτή την άποψη,οι απαγορεύσεις του πολιτισμού θα προσθέτονταν στη δύναμη του Έρωτα.Επιπλέον, το έργο καθαυτό μέσα στα πλαίσια του πολιτισμού αποτελεί  κ ο ι ν ω ν ι κ ή  ε κ μ ε τ ά λ λ ε υ σ η  των επιθετικών παρορμήσεων κι έτσι εξυπηρετεί,κι αυτό,τον Έρωτα. Μια επαρκής εξέταση των προβλημάτων αυτών προϋποθέτει την απελευθέρωση της θεωρίας των ενστίκτων από τον αποκλειστικό προσανατολισμό της προς την αρχή της απόδοσης,την εξέταση της εικόνας ενός πολιτισμού χωρίς απώθηση (δυνατότητας που προέρχεται από τα ίδια τα επιτεύγματα της αρχής της απόδοσης) στην ουσίας της. (...)

HERBERT MARCUSE - ΈΡΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ - Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

σελ. 89-91

Διάλεξη της Μαρίας Τοπάλη_Τρίτη 13 Δεκεμβρίου

Την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου, ώρα 4.00, Αίθουσα Δ στα πλαίσια του μαθήματος Χώρος και Ποιητική θα δοθεί διάλεξη από την Μαρία Τοπάλη, ποιήτρια, με θέμα:

"Σε χώρο ενδιάμεσο" (στ. 77, Τέταρτη Ελεγεία) - παιδική ηλικία και αναγνωστικά χωρο-βιώματα στις Ελεγείες του Ντουίνο.

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο & ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μέρος 1ο)

Περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ, τεύχος 23, σελ. 211-237

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο (μτφρ:Μαρία Τοπάλη)
ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μτφρ:Ντίνος Μήτρου-Μαρία Τοπάλη)

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο & ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μέρος 2ο)

Περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ, τεύχος 23, σελ. 211-237

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο (μτφρ:Μαρία Τοπάλη)
ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μτφρ:Ντίνος Μήτρου-Μαρία Τοπάλη)

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο & ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μέρος 3ο)

Περιοδικό ΠΟΙΗΣΗ, τεύχος 23, σελ. 211-237

REINER MARIA RILKE:Από τα ελεγεία του Ντουίνο (μτφρ:Μαρία Τοπάλη)
ΗΑΝS GEORG GADAMER:Η μυθοποιητική αντιστροφή στα ελεγεία του Ντουίνο του Ρίλκε (μτφρ:Ντίνος Μήτρου-Μαρία Τοπάλη)

Η ερωτική απόλαυση ως... απόσταση.

Jacques Derrida On Love and Being

Γιάννης Ρίτσος - "Σάρκινος Λόγος"

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

Το μέλλον δε θα'ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.

Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε -
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ' στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βαλές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.

Σύννεφο με παντελόνια-Μαγιακόφσκι (μέρος πρώτο)

Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ'τις μέρες σας

RAPHAELLE BILLETDOUX

Δεν είναι δικό σου το λάθος μαμά, δεν είναι ούτε δικό μου, όχι, δεν θέλω να πεθάνεις, όχι δεν θέλω να σ’ αφήσω, δεν υπάρχουν δύο τρόποι να πεις αντίο, λες αντίο σημαίνει ν΄αρχίσεις να μην ασχολείσαι πια με τα ρούχα μου, να αρχίσεις να μην με ακούς όταν τραγουδάω, να μη με ντοπάρεις με λόγια προτρεπτικά, που εσύ μόνο ξέρεις να βρίσκεις για να μου δίνεις κουράγιο, δεν υπάρχεις πάρα μόνο εσύ στον κόσμο, μαμά, που πιστεύεις σε εμένα… Για να πεις αντίο, αρχίζεις λέγοντας την αλήθεια, λέγοντας ότι ο μπαμπάς κι εσύ δεν ήσασταν ο κόσμος, ότι αυτά που μας λέγατε για τον κόσμο δεν ήταν παρά στο κεφάλι σας, και αυτό που θέλατε, πάση θυσία, να πιστέψετε εσείς οι ίδιοι, για να μην ξεσπάσετε σε λυγμούς. Αρχίζεις λέγοντας ότι ο κόσμος, ο αληθινός κόσμος δεν είναι ωραίος κι ότι μέσα σ΄αυτόν εσύ, ο πρώτος μου δυνατός έρωτας, δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις ούτε ο άντρας μου, ούτε γυναίκα μου, ούτε υπηρέτρια, ούτε μέλλον μου, ότι δεν θα μπορέσεις καν να κρατήσεις τις υποσχέσεις που μου έδωσες, ότι αυτά που μου υποσχέθηκες, που με άφησες να ονειρευτώ και να υποψιαστώ, τα υποσχέθηκες αβασάνιστα, γιατί το ήξερες ότι θα ερχόταν μία στιγμή όπου όλα θα παραγράφονταν, να την, ήρθε… Ακόμη και για το πέταγμα της ηδονής επέτρεψες στον εαυτό σου να υποσχεθεί και να αναγγείλει: « Και τότε, μικρές μου, εκείνη τη στιγμή η γυναίκα βγαίνει από το σώμα της, βλέπει τα έλατα, τους χείμαρρους, τους πιο αιχμηρούς πάγους, είναι νύχτα κι ωστόσο ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός», και τα λοιπά και τα λοιπά, δε θα συνέλθω ποτέ απ’ αυτό. Έπρεπε να μας πεις πρώτα ότι, αν θέλαμε να συνεχίσουμε να φιλιόμαστε το ίδιο ειλικρινά, το ίδιο υπέροχα, όπως όταν μας φιλούσες εσύ βράδυ και πρωί, έπρεπε να ψάξουμε πολύ, μακριά για χρόνια, να υποστούμε πολλές δοκιμασίες και ότι κινδυνεύαμε να μη βρούμε ποτέ παρά μητριές και πατριούς, σαν αυτούς που κρύβονται πίσω απ’ τον κορμό κάθε δέντρου στο δάσος, που μ’ αυτό μας φοβέριζες όταν ήμαστε παιδιά, στρογγυλεύοντας το στόμα σου. «Και τότε…» έλεγες εσύ. Και τότε; Και τότε μαμά; Τι έγινε; Ξέχασες τη συνέχεια; Τώρα όμως τα παιδιά, την ξέρουν τη συνέχεια. Την είδαν, την έμαθαν με δικά τους έξοδα. Και μπορούν να σας τη διηγηθούν τη συνέχεια, και πως το παραμύθι με τις νεράιδες γίνεται εφιάλτης, και πως υπάρχει εξαπάτηση στην ιστορία και πως, για να χαρίσετε στα παιδιά δεκαπέντε χρόνια ευτυχίας, τους ετοιμάζετε πενήντα χρόνια γεμάτα χτυπήματα και απογοητεύσεις…

Ζούσαν τις ώρες όπως οι σύζυγοι τα χρόνια. Εφθασε μεσημέρι χωρίς να 'χουν ακόμα βιώσει τα μεσάνυχτα. Απ' το παράθυρο τα ιστιοφόρα έπλεαν προς τον ορίζοντα του κρεβατιού. Οι πτυχές των σεντονιών τελείωναν στις λευκές γραμμές των κυμάτων. Με το στόμα ανοιχτό, τα μαλλιά τους απλωμένα, κοιμόνταν χωρισμένοι παρά τη θέλησή τους, όπως δυο τουφεκισμένοι πού έπεσαν όπως να 'ναι. Μακριά απ' τους γονείς που τους είχαν φέρει στον κόσμο, χρησιμοποιούσαν τα κορμιά τους ως την υπερβολή. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μέρες από τότε που μίλησαν για πρώτη φορά

''Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ .Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ .Λουκάς Μποϋενβάλ .Δε γνωρίσατε παρά το μικρό μου όνομα και το σώμα μου.Μια μέρα φλέρτ, μια μέρα έρωτα κι έπειτα στέλνετε να μου πουν ότι είστε κουρασμένη .Ξέρω απο τι είστε φτιαγμένη.Ξέρω ως που μπορεί να φτάσει η τρέλα σας .Δεν είναι αλήθεια , ακόμη δεν έχετε αποφασίσει.Δεν καταλαβαίνω, τ΄αφήνω όμως.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ. Ηρθα στη γη πολύ πριν απο σας.Σας περίμενα .Είχατε το θράσος να παντρευτείται.Πιθηκίσατε τον έρωτα.Σήμερα πιθηκίζεται τη φιλία με τα υπολείμματα ενός συζύγου.Κάτι τέτοιο δεν μου ταιριάζει , τ΄αφήνω όμως .

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Σας ψάχνω εδώ και τριάντα χρόνια .Σας διάλεξα.Καταλαβαίνω ότι φοβάστε, ότι επιστρατεύετε τη μητέρα, τον σύζυγο, την ηθική και κάθε κοινωνική ηλιθιότητα, για να με αποφύγετε.Δε θα΄ναι αρκετό.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Οχι, μαζί μου δεν τραγουδάνε.Δε δουλεύουν.Δε μαγειρεύουν .Δε μιλάνε.Δε φωνάζουν τη μαμά τους .Δεν κλείνουν ραντεβού .Δεν έχουν ανάγκη να εκφραστούν, να πραγματωθούν, δεν ολοκληρωνονται.Με μένα δε χαλαρώνουν.Δεν πλένονται.Δεν αφήνουν το κρεββάτι, σωπαίνουν κι ανασαίνουν.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Τα κορίτσια με φωνάζουν τρελό .Εχουν φως ανάμεσα στα πόδια τους, σκορπάνε παντού τ΄άρωμά τους και νομίζουν ότι έτσι μπορούν ν΄αγαπηθούν.Εσείς μυρίζετε ιδρώτα και κομμένα ξερόχορτα, έχετε ένα πουλί στο λαιμό κι η φωνή σας είναι βραχνή.Μ΄αρέσει αυτό.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Εχω πολύ κακό χαρακτήρα.Δεν έχω οικογένεια, δε θέλω φίλους.Η ευτυχία μου προκαλεί πόνο.Εδώ και τριάντα χρόνια δεν κλαίω.Εκείνη τη νύχτα, με κάνατε κι έκλαψα.Για σας , θα αλλάξω.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Σας αναγνώρισα , είστε η γυναίκα μου .Σας προσφέρω την ηδονή , σας προσφέρω τη ζωή.Σας πηγαίνω πιο μακρυά.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Μέσα μου υπάρχουν δυο άντρες .Αυτός που σας αγάπησε είναι ο άλλος.Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Περιμένω απο εσάς να είστε εκεί.Να μείνετε εκεί.Περιμένω να βγει απο εσάς το παιδί μου.Περιμένω να σας βλέπω πάντα γυναίκα , με λευκό δέρμα.Είμαι κιόλας πιο γέρος απο τον πατέρα μου.

Ονομάζομαι Λουκάς Μποϋενβάλ.Ο Λουκάς Μποϋενβάλ, που γεννήθηκε απο μητέρα επιπόλαιη, δεν το πιστεύει πως πρέπει να περιμένει άλλο.Ο Λουκάς Μποϋενβάλ, που γεννήθηκε απο θνητούς γονείς  δεν μπορεί πια να ζει εγκαταλειμμένος.Ο Λουκάς Μποϋενβάλ, γιός δολοφόνου, αυτή τη φορά δε θα  παραιτηθεί.

Ο Λουκάς Μποϋενβάλ είναι τρυφερός .Καταλαβαίνει ότι η γυναίκα του έχει ανάγκη απο ξεκούραση.Δεν ανησυχεί.Θα πάει να φάει λαχανικά.Θα πάει στο κρεβάτι του.

Δε θα κοιμηθεί, δε θα κλάψει κι εκείνη θα γυρίσει .''

Σύννεφο με παντελόνια-Μαγιακόφσκι (μέρος δεύτερο)

Λογοτεχνία και Αρχιτεκονική

Και τέλος ένα κείμενο από τον Αλέξη Σταμάτη, Έλληνα σύγχρονο συγγραφέα ,περί λογοτεχνίας και αρχιτεκτονικής.Αρκετά απλό και με αναλογικούς συσχετισμούς.
http://issuu.com/alstamatis/docs/vima_ideon_3

Ποιηματάριο ερωτικό και θλιβερό

Κάρολος Μπωντλαίρ

Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου;

Ας είσαι όμορφη! ας είσαι λυπημένη!

Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία,

Σαν το ποτάμι στο τοπίο ̇

Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια

Σ’ αγαπώ προπαντός όταν η χαρά

Αποσύρεται απ’ το χλομό σου μέτωπο.

Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται  ̇

Όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται

Με το φρικτό σύννεφο το παρελθόν.

Σ’ αγαπώ όταν απ’ το μεγάλο σου μάτι ρέει

Ένα ζεστό δάκρυ σαν αίμα  ̇

Όταν, παρά το χέρι μου που σε λικνίζει,

Η αγωνία σου, πολύ βαριά διαπερνά

Σαν ρόγχο αποδημούντα.

Ανασαίνω, ηδονή θεία!

Ύμνο βαθύ, εξαίσιο!

Όλους τους λυγμούς του κόρφου σου,

Και πιστεύω ότι η καρδιά σου φωτίζεται

Απ’ τα μαργαριτάρια που χύνουν τα μάτια σου.

Γνωρίζω ότι η καρδιά σου, που βρίθει

Από παλιές αγάπες ξεριζωμένες,

Σπινθηροβολεί σαν ένα σιδηρουργείο,

Κι ότι στον κόρφο σου επωάζεις

Λίγο απ’ τον εγωισμό των αμαρτωλών  ̇

Αλλά, εφόσον τα όνειρα σου, αγαπητή μου,

Δεν αντανακλούν την Κόλαση,

Και μ’ εφιάλτη δίχως αναστολές,

Αναλογιζόμενη φαρμάκια και ρομφαίες

Συνεπαρμένη από μπαρούτι και σίδερο,

Μην ανοίγοντας στον καθένα παρά με φόβο,

Αποκρυπτογραφώντας τη δυστυχία παντού,

Παθαίνοντας σπασμούς όταν η ώρα σημαίνει,

Δεν θα ‘χεις νιώσει την περίπτυξη

Της ακάθεκτης Αηδίας,

Δε θα μπορέσεις, βασίλισσα σκλάβα

που δε μ’ αγαπάς παρά με φόβο,

Μες στη φρίκη της νοσηρής  νύχτας

Να μου πεις, ψυχή γεμάτη κραυγές:

«Ισότιμη σου είμαι, ω Βασιλιά μου!»  

Love is A Mad Dog From Hell

CHARLES  BUKOWSKI

BEER
from: Love is A Mad Dog From Hell

I don't know how many bottles of beer
I have consumed while waiting for things 
to get better
I dont know how much wine and whisky
and beer
mostly beer
I have consumed after 
splits with women-
waiting for the phone to ring
waiting for the sound of footsteps,
and the phone to ring
waiting for the sounds of footsteps,
and the phone never rings
until much later
and the footsteps never arrive
until much later
when my stomach is coming up
out of my mouth
they arrive as fresh as spring flowers:
"what the hell have you done to yourself?
it will be 3 days before you can fuck me!"

the female is durable
she lives seven and one half years longer
than the male, and she drinks very little beer
because she knows its bad for the figure.

while we are going mad
they are out
dancing and laughing
with horney cowboys.

well, there's beer
sacks and sacks of empty beer bottles
and when you pick one up
the bottle fall through the wet bottom
of the paper sack 
rolling
clanking
spilling gray wet ash
and stale beer,
or the sacks fall over at 4 a.m.
in the morning
making the only sound in your life.

beer
rivers and seas of beer
the radio singing love songs
as the phone remains silent
and the walls stand
straight up and down
and beer is all there is. 

Μια εποχή στην κόλαση

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα...

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη

με ύπουλο σάλτο
χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ' όλες τις χαρές σας
να τις κατασπαράξω

Επικαλέστηκα τους δήμιους
να δαγκάσω πεθαίνοντας
τα κοντάκια των όπλων τους

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση ήταν ο θεός μου

Κυλίστηκα στη λάσπη
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος
ξεγέλασα τη τρέλα
και η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου

Ο Ρίλκε για...

Η Μαρίνα Τσετάγιεβα για τον Ρίλκε.

...τον έρωτα.

...τον χριστιανισμό.













...την μοναξιά.














...την τέχνη.

e.e.cummings

1.
άνοιξη!μάης -
το παντού είν' εδώ
(με ένα χάμω πάνω χάμω
και το πουλί στο κλαδί)
πώς όμως;γιατί;
-δεν μας είν' εμάς γνωστό
(φίλα με άρα)σεμνή μου γλυκιά με λαχτάρα και πιο
λατρευτή μου στον κόσμο αυτό

(πέθανε!ζήσε!)
το νέο είν' τ' αληθινό
και το να χάνεις το να έχεις
-μα δεν μας είν' εμάς γνωστό-
γενναίος!γενναία
(αντέχω΄ αντέχεις; απόψε η γη
κι ο ουρανός γίναν ένα)ω χαρούμενή μου τόσο,εσύ που για μένα
η νεαρή μου αγάπη είσαι

γιατί όμως;πώς;
δεν μας είν' εμάς γνωστό
(μ' ένα πάνω χάμω πάνω
μες στην άνοιξη στον μάη)
πέθανε!ζήσε
(χαμένο τίποτα δεν πάει:το για πάντα είν' εδώ)
και δέντρο μου στα ξαφνικά που ανθοβολείς,χόρευε εσύ
-εγώ θα τραγουδώ

2.
αυτά τα παιδιά που τραγουδούν σε πέτρα μια
σιωπή της πέτρας αυτά
τα μικρά παιδιά που τυλιγμένα με πέτρας
ανθούς ανοίγουν για

πάντα αυτά τα σιωπηλά μικρά γεμά-
ταφος παιδιά είναι πέταλα
το άσμα τους είναι ένα λουλούδι του
πάντοτε τα άνθη τους

από πέτρα είναι
οι σιωπηλοί τραγουδιστές
ενός τραγουδιού σιωπηλότερου
από σιωπή αυτά τα πάντοτε

παιδιά για πάντα
που τραγουδούν στεφανωμένα με ασμα-
νθούς τα παιδιά της
πέτρας με άνθη

στα μάτια
αυτά ξέρουν καλά αν ένα
μικρό δέντρο
ακούει

για πάντα τα πάντοτε παιδιά που τραγουδούν για πάντα ένα
άσμα πλασμένο
από σιωπηλή σαν πέτρα σιωπή
τραγουδιού

3.
τον καιρό του ασφόδελου (που γνωρίζει
πως στόχος του ζην είναι ν' ανθίζεις)
το γιατί ξεχνώντας, θυμήσου το πώς

τον καιρό της πασχαλιάς που διακηρύσσει πως το
να ονειρεύεσαι είναι του ξυπνήματος μόνος σκοπός
(ξεχνώντας το φαίνεται)θυμήσου το τόσο

τον καιρό των ρόδων (που εκπλήσσουν σαν άβυσσος
το εδώ και το τώρα μας με παράδεισο)
ξεχνώντας το αν, θυμήσου το ναι

τον καιρό των γλυκών παραπέρα πραγμάτων
ό,τι και αν κατανοεί ο νους εκ των θαυμάτων
θυμήσου το ψάχνω (ξεχνώντας το βρίσκω)

και σ' ένα μυστήριο που θα έλθει να σώσει
(όταν απ' τον χρόνο ο χρόνος μάς ελευθερώσει)
ξεχνώντας με, θυμήσου με

4.
μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα
σου. Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.
Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.
μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,
μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ' το σώμα σου να νιώθω τη σπονδ
υλική στήλη και κόκαλα, και την τρεμουλιαστή
κρουστο-απαλό τητά του και που εγώ θα το
ξανά και ξανά και ξανά
φιλήσω, μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,
μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το
γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν'-αυτό που βγαίνει
από τη χωρισμένη σάρκα ... Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,

και ίσως μου αρέσει το ρίγος

του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο

5.
η αγάπη είναι πιο πυκνότερη του λησμονώ
πιο λεπτότερη του θυμούμαι
πιο σπάνια απ' ό,τι είναι το κύμα υγρό
πιο συχνή του θ' αποτύχουμε

είναι φεγγαρόπληκτη και πιο σαλή
και πιο δεν θα ξε-είναι
απ' ό,τι όλη η θάλασσα η αλμυρή
που μόνο από τη θάλασσα βαθύτερή 'ναι

η αγάπη είναι λιγότερο πάντα του κερδίζω
πιο λίγο ποτέ του ζωντανός
λιγότερο μεγαλύτερη απ' το ελάχιστα αρχίζω
πιο λίγο μικρότερη του συγχωρώ

είναι πιο ηλιόλουστη και λογική
και πιο ποτέ της δεν πεθαίνει
απ' ό,τι ο ουρανός όλος που στη γη
από τον ουρανό μόνο ψηλότερος μένει

6.
σε πείσμα του οτιδήποτε
αναπνέει και κινείται, μια κι ο Θάνατος
(με χέρια λευκά μακρύτατα
που στρώνουν κάθε ζάρα)
ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας

-πριν βγω απ' την κάμαρά μου
γυρνώ, και(γέρνοντας
μες στο πρωινό)φιλάω,
το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,
όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.

7.
αν «πάνω» είναι η λέξη΄και πρασινίζει μια γη
κάθε λεπτό δευτερόλεπτο, και κάθε περισσότερο πιο-
αν είν' ο θάνατος ο χαμένος και νικητής η ζωή
(κι είν' ο ζητιάνος πλούσιος μα ο τσιγκούνης φτωχός)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
με ένα πέρα δώθε πού
(και ένα εδώ εκεί όπου)και κινάμε γι' αλλού

και στο πιο τεμπέλικο πλάσμα ανάμεσά μας υπάρχει
μια σοφία ορθή:να τη θανατώσει δεν μπορεί γνώση καμιά-
τώρα η αμβλεία όραση είν' οξεία,βλέπει όλο και πιο πέρα
(αφού πριν λίγο άρχισε η χρονιά, πριν λίγο άρχισε η χρονιά)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
με μια μεγάλη(κι εύθυμη
κι απότομη)βαθιά ορμή μέσα από την εκπληκτική ημέρα

μόνο μυαλά χωρίς καρδιές έβαλαν τον αμαρτωλό κόντρα στον άγιο΄
πάνω απ' την ευφροσύνη το κέρδος και κάτω από την έγνοια τη χαρά-
ας κάνουμε όπως μία γη που φύσει αδύνατον ποτέ να κάνει λάθος
(κάθε λεπτό δευτερόλεπτο, και κάθε περισσότερο πιο)
-πάμε να πιάσουμε ουρανό με άλμα εις βάθος:
με μια περίεργη(και αληθινή)
πτώση -ψηλοκρεμαστή-, προς το μακρινά κοντινό γαλανό

αν είν' ο ζητιάνος πλούσιος(και στον κοκκινολαίμη του τραγουδήσει
ο κοκκινολαίμης τραγούδι)μα ο τσιγκούνης φτωχός-
ας αγαπηθούμε ωσότου δε μείνει κανείς(πριν λίγο έχει αρχίσει,
καλή μου,η χρονιά)που θα είναι όσο εγώ κι όσο εσύ ζωντανός
-πάμε να πιάσουμε ουρανό:
μ' ένα εσύ κι ένα εγώ
κι ένα καθ(όλα,που είν' όποιος,που είναι κάποιος,που είν')ένα,που είναι: εμείς

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ:http://www.poets.org/poet.php/prmPID/156

ΠΗΓΗ:http://www.poema.gr/poem.php?id=15

org/poet.php/prmPID/156

Οnline βιβλία

http://www.scribd.com/  προωθώ site με βιβλία online. Αν ξέρετε άλλα ας τα συγκεντρώσουμε.

Επίσης αυτά που scanaρει κάποιος μπορούμε να τα ανεβάζουμε είτε σε κάποιο site είτε και εδώ.

H αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Μίλαν Κούντερα


Περί μετάφρασης και έρωτα.

Όλες οι λατινογενείς γλώσσες σχηματίζουν τη λέξη συμπόνοια (compassio) me thn pr;ouesh "syn" (com-) και τη ρίζα "πόνος" (passio). Σε άλλες γλώσσες, παραδείγματος χάριν στα τσέχικα, στα πολωνικά , στα γερμανικά, στα σουηδικά, η λέξη αυτή αποδίδεται από με ένα ουσιαστικό που σχηματίζεται απ'το αντίστοιχο πρώτο συνθετικό, ακολουθούμενο από τη λέξη "αίσθημα" (στα τσέχικα : sou-cit, στα πολωνικά : wspol-czucie, στα γερμανικά  : Mit-gefuhl, στα σουηδικά : med-Kansla).
Στις λατινογενείς γλώσσες η λέξη συμπόνια σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς ν'αντιμετωπίζει με κρύα καρδιά τον πόνο του πλησίον.Μ'αλλα λόγια : τρέφει κανείς συμπόνια για κάποιον πού πάσχει. Μία άλλη λέξη ,που έχει περίπου το ίδιο νόημα, ο οίκτος (αγγλικά pitty, ιταλικά pieta κ.λπ.) υπονοεί κιόλας ένα είδος επιείκειας προς το άτομο που υποφέρει. Το να έχει κανείς οίκτο για μια γυναίκα, σημαίνει να είναι πιο σωστά τοποθετημένος απ'αυτήν, να σκύβει, να χαμηλώνει ως αυτήν.
Αυτός είναι ο λόγος που η λέξη συμπόνια εμπνέει γενικά τη δυσπιστία.Υποδηλώνει ένα αίσθημα που θεωρείται παρακατιανό,που δεν έχει και πολλή σχέση με τον έρωτα. Το ν'αγαπάς κάποιον από συμπόνια, δε σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά.
Στις γλώσσες που σχηματίζουν τη λέγη συμπόνια όχι με τη ρίζα "πόνος" άλλα με το ουσιαστικό "αίσθημα" , η λέξη χρησιμοποιείται λίγο πολύ με την ίδια έννοια, αλλά δύσκολα μπορεί κανείς αν πει ότι υποδηλώνει ένα συναίσθημα κακό ή μέτριο. Η  μυστική δύναμη της ετυμολογίας της λούζει τη λέξη μ'ένα άλλο φως και της δίνει μιά έννοια πιό πλατιά: το να έχεις συμπόνια (συν-αίσθημα), σημαίνει να μπορείς να ζεις μαζί με τον άλλο τη δυστυχία του, αλλά επίσης  να νιώθεις μαζί του οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα :τη χαρά, την αγωνία, την ευτυχία, τον πόνο. Αυτή εδώ η συμπόνια (με την έννοια της φροντίδας, wspolczucie, Mitgefuhl) σκιαγραφεί λοιπόν την υψηλότερη δυνατότητα της συναισθηματικής φαντασίας, την τέχνη της τηλεπάθειας των συγκινήσεων. Στην ιεραρχία των συναισθημάτων, είναι το ύψιστο συναίσθημα.
Όταν η Τερέζα ονειρευόταν ότι βύθιζε βελόνες κάτω από τα νύχια, προδινόταν, αποκαλύπτοντας έτσι στον Τόμας ότι έψαχνε κρυφά στα συρτάρια του. Αν μία άλλη γυναίκα του έκανε κάτι τέτοιο, ποτέ πιά δεν θα της απηύθυνε το λόγο. Επειδή η Τερέζα το ήξερε, του είπε : "Πέταξέ με έξω απ'την πόρτα". Λοιπόν όχι μόνο δεν την πέταξε έξω απ'την πόρτα, αλλά της πήρε το χέρι και της φίλησε τις άκρες των δαχτύλων γιατί,εκείνη την ίδια στιγμή ,αισθανόταν και αυτός ο ίδιος τον πόνο που ένιωθε εκείνη κάτω από τα νύχια, λες και τα νεύρα των δαχτύλων της Τερέζας συνδέονταν απευθείας με τον εγκέφαλό του.
Όποιος δεν έχει το διαβολικό χάρισμα της συμπόνιας (συναισθήματος) δεν μπορεί παρά να καταδικάσει εν ψυχρώ τη συμπεριφορά της Τερέζας, γιατί η ιδιωτική ζωή του άλλου είναι ιερή και δεν του ανοίγει κανείς τα συρτάρια όπου τακτοποιεί την προσωπική του αλληλογραφία. Καθώς όμως η συμπόνια είχε γίνει το πεπρωμένο ( ή η κατάρα) του Τόμας, του φαινόταν ότι  ήταν εκείνος που βρισκόταν γονατισμένος μπροστά στο συρτάρι του γράφειου του και δεν κατάφερνε να ξεκολλήσει τα μάτια από τις φράσεις που είχε χαράξει το χέρι της Σαμπίνας. Την καταλάβαινε την Τερέζα και όχι μόνον ήταν ανίκανος να της θυμώσει, αλλά την αγαπούσε ακόμα περισσότερο.

"O τρυποκάρυδος"

Τομ Ρόμπινς

"Στο συνέδριο του Μάουι, ο Μπακμίνστερ Φούλερ θα'βγαζε λόγο με τίτλο: "Η Σοδειά της Ρύπανσης: Υπάρχει χρυσάφι στα σκουπίδια που πετάμε." Ο Γκάρυ Σνάυντερ θα μιλούσε για τη "Βουδιστική Προσέγγιση στον πόλεμο των κοινοβουλίων".Η ομιλία του περιβαλλοντολόγου Δρ.Μπάρρυ Κόμμονερ ( το όνομά του, που σήμαινε κοινός θνητός ,σε αντιδιαστολή με τους γαλαζοαίματους,προκάλεσε στην Πριγκίπισσα ένα αίσθημα ανωτερότητας αρχικά,και αμέσως μετά ένα βαθύτερο αίσθημα ενοχής) είχε για τίτλο: "Αυτό που λέμε Δωρεάν Γεύμα δεν υπάρχει" .το Εργαστήρι εναλλακτικού Ελέγχου Γεννήσεων διευθυνόταν από τη Λίντα Κόγκιλ, τη γυναίκα που είχε κατακερματίσει μονοκοπανιά τον παράνομο χαρακτήρα και τον αριθμό των εκτρώσεων στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το πρωί της 26 Φεβρουαρίου, η Λη-Τσέρι θα'πρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε μια επίδειξη ενός φώτο βολταϊκού κυττάρου (μια καινοτομία στη μείωση του εξόδου της ηλιακής ενέργειας) και μια ανοιχτή συζήτηση υπό τη διεύθυνση του Δρ. Λάινους Πώλινγκ πάνω στη Βιταμίνη C σαν πρόληψη και σαν θεραπεία. Θεέ μου,ήταν πραγματικά συναρπαστικό. Υπήρχε κανένα σημαντικό πρόβλημα του πλανήτη που το συνέδριο Γεωθεραπείας να'χε παραμελήσει; Η Λη-τσέρι δεν έβρισκε κανένα.
Ίσως η Λη-Τσέρι να μην παραδεχόταν τίποτα το σημαντικό στο γεγονός ότι τα άρθρα των περιοδικών που ξεφύλλιζε ήταν βασικά ,αισθηματικά : ποιός τα χαλούσε- ή ποιος τα έφτιαχνε- με ποιόν,τι να κάνουν οι γυναίκες όταν οι άντρες τους χάνουν το ενδιαφέρον τους, πως να ξεπερνάει κανείς τη μοναξία του, την αποτυχία του, κλπ. οι διαφημίσεις στα περιοδικά αναφέρονταν σχεδόν αποκλειστικά στο πως να γίνει κανείς πιο ελκυστικός στο άλλο φύλο. Επιπλέον η ταινία που παίζανε μές στο αεροπλάνο ήταν αισθηματική.Επειδή δεν είχε χάπυ-εντ η ταινια θεωρείτο "ρεαλιστική".Κι όταν η πριγκιπισσα φόρεσε τα ακουστικά για να ακούσει τη μαγνητοφωνημένη μουσική που πρόσφερε στους επιβάτες της η Νόρθουεστ όριεντ, τα τραγούδια που παίζανε ήταν για ραγισμένες καρδιές,για πονεμένες καρδιές ή για καρδιές που σκιρτούσαν κι ανατρίχιαζαν μπρος στο ηλεκτροφόρο κατώφλι κάποιας νέας αγάπης

Bιβλιογραφία από την Δάφνη Τραγάκη

http://eclass.uth.gr/eclass/claroline/document/document.php

Ε

Επιγραφή η [epiγrafí] : κείμενο, συνήθ. σύντομο, γραμμένο ή χαραγμένο στην επιφάνεια σκληρού υλικού και εκτεθειμένο σε κοινή θέα.

Σχετικά με την κοινοποιήση του λόγου στην αρχαία Ελλάδα, με επιγραφές.

πίνακας: Nicolas Poussin, Et in Arcadia ego
αντίστοιχο ποιήμα: Βέλτσος Γιώργος, Et In Arcadia Ego, Σύμβολα, Εκδόσεις Πλέθρον, 1993

ΚΟΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

ΤΡΙΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 15:00-18:00
ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ
ΗΧΟΣ – ΠΟΛΗ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δάφνη Τραγάκη
Εθνομουσικολόγος, ειδικεύεται στην ανθρωπολογία της μουσικής, ΙΑΚΑ

Μαθήματα Επιλογής:
[ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗ
Διδάσκουσα: Φοίβη Γιαννίση
ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Διδάσκων: Γιώργος Παπακωνσταντίνου]

syllabus μαθήματος

Περιγραφή
Κατά το τρίωρο του μαθήματος δημιουργείται ένα εργαστήριο κοινής ανάγνωσης και ερμηνείας από όλους τους συντελεστές του. Το μάθημα έχει ως σημείο εκκίνησης τις Ελεγείες του Ντουίνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Με κέντρο τα ποιήματα αυτά θα εξεταστούν κείμενα που αφορούν το ζεύγος εαυτός- κόσμος, ή αλλιώς θέμα και φόντο, εαυτός και άλλοι, φωνή και περιβάλλων ήχος, υποκείμενο και χώρος ή πεδίο. Ο κάθε συμμετέχων πρέπει να δημιουργήσει το δικό του ημερολόγιο ανάγνωσης που θα εκτείνεται σε όλο το εξάμηνο και θα περιέχει μία σειρά κειμένων και αποσπασμάτων και τον σχολιασμό τους.
Η ανάγνωση λογοτεχνίας είναι η μία συνιστώσα του μαθήματος που εμπλουτίζεται με την δεύτερη συνιστώσα, την ποιητική του χώρου. Η ποιητική εννοείται ως λογοτεχνική θεωρία, ως το ερώτημα του πώς κανείς ποιεί μία λογοτεχνική κατασκευή. Εξετάζεται το ερώτημα του πώς δομείται ο λόγος και πώς η θεωρία αυτής της δόμησης ανά τις εποχές και από διαφορετικούς στοχαστές είτε επηρεάζεται από τον χώρο, είτε μπορεί να παραλληλιστεί με την δημιουργία χώρου και να την επηρεάσει. Μελετώνται παραδείγματα λογοτεχνικής θεωρίας, όπως και κείμενα λογοτεχνών, και συσχετίζονται με την χωρική κατασκευή.
Με αφορμή την εμβληματική θεώρηση της λογοτεχνίας ως μεταφορά ή ως μετωνυμία κατά τον Roman Jacobson θίγεται μέσα από κειμενικά παραδείγματα η σχέση του θέματος με το φόντο, του περιβάλλοντος με το υποκείμενο της δράσης και το ποιητικό υποκείμενο, του χώρου, της εποχής και του καιρού με το σώμα, όπως επίσης και η εστίαση στη λεπτομέρεια ή στο δρών υποκείμενο.


Άσκηση-Τελικό προϊόν-Τρόπος εξέτασης
Το τελικό ζητούμενο από το μάθημα είναι η δημιουργία ενός κειμένου από τον κάθε φοιτητή, καθώς κι ενός ηχητικού ντοκουμέντου σε συνεργασία με το ΕΠΕΟΤ.
Μέσω των δύο αυτών ζητείται ένα είδος επανακατασκευής του διπόλου Εαυτός-Κόσμος ερμηνεύοντας τα με κείμενο και ήχο. Θεωρείται δηλαδή στην άσκηση ότι ο «Κόσμος» (ή φόντο, περιβάλλον, χώρος) αναπαρίσταται από τον ήχο και ο «Εαυτός» (ή υποκείμενο/α) από την φωνή/ές που μιλούν μέσα από το κείμενο.

Μέθοδος
Κατά την διάρκεια του εξαμήνου οι φοιτητές θα συλλέξουν ήχους από την περιοχή των Παλιών και θα ηχογραφήσουν αναγνώσεις κειμένων.
Η σύνθεση των δύο ντοκουμέντων, καθώς και το καθένα χωριστά, θα παραδοθούν σε ένα τελικό cd. Μαζί με το cd θα παραδοθεί ένα τυπωμένο τεύχος. Το τεύχος είναι μαζί το ημερολόγιο ανάγνωσης και το τελικό παραχθέν κείμενο. Θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο εκτύπωσης ή γραφής (χώρος κειμένου).
Η τελική παρουσίαση του μαθήματος είναι μία συνολική performance απαγγελίας σε μία σειρά ειδικά επιλεγμένων τόπων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

"Μα και τα ζώα τα πονηρά το κατάλαβαν ήδη, του κόσμου του ερμηνευμένου πως είαμστε αμφίβολοι ένοικοι"
- Ράινερ Μαρία Ρίλκε

-Αριστοτέλης, Ποιητική
-Auerbach Erich, Mίμησης, MIET 2005
-Δημήτριος, Περί Ερμηνείας
-Eliot, T.S Δοκίμια για την ποίηση και την κριτική : επιλογή 1919-1961/Μπεκατώρος Στέφανος, Αθήνα : Ηριδανός ,1983
-Heidegger, Martin"..Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος..." , Πλέθρον- 2008
-Jacobson, Roman Δοκίμια για τη γλώσσα της λογοτεχνίας, Εστία ,Αθήνα 1998
-James, Henry, Η εικόνα στο χαλί ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Άγρα -1991
Λογγίνος, Περί ύψους
-Μαγιακόβσκη, Βλαντιμίρ, Πως γράφονται τα ποιήματα,
-Man Paul De, Allegories of reading : figural language in Rousseau, Nietzsche, Rilke and proust / paul de man, new Havenn : London :Yale University Press, 1979
-Μιχαήλ Μπαχτίν, Προβλήματα Λογοτεχνίας και Αισθητικής, μετάφραση : Γιώργος Σπανός, Πλέθρον :Αθήνα, 1980
-Poe, E.A (1846) The philosophy of Composition (η φιλοσοφία της Σύνθεσης)